Diverse gemeenten hebben kaarten gemaakt, waarop precies staat aangegeven welke gemeentegronden in aanmerking komen voor verkoop. Zo ook de gemeente Nunspeet. Dat betekent dat elke burger meteen kan zien wáár hij of zij een koopmogelijkheid heeft.
Het gemeentelijk beleid kan aan verkoop uiteraard belangrijke voorwaarden verbinden, zoals
- het verkooptarief,
- aan wie men wil verkopen: aan directe aanwonenden, de huidige gebruiker (als die er al blijkt te zijn) of aan een willekeurige derden,
- hoe en wanneer men wil verkopen,
- eventuele wijziging van het bestemmingsplan,
- enz.
Een kaart biedt ook duidelijkheid aan gebruikers van gemeentegrond: de vraag of zij wel of niet met succes de grond in eigendom kunnen verwerven (door deze aan te kopen) wordt via de kaart dan ook beantwoord. In gewoon Nederlands: staat jouw grond niet op de verkoopkaart, dan zal de gemeente vroeg of laat bij je aankloppen om jouw gebruik te regelen. Dat kan zijn door voortgezet gebruik (door verhuur of pacht of zoiets) of door ontruiming.
Wat zet je op de kaart?
Veel overheden inventariseren illegaal grondgebruik: wie gebruikt zonder goede regeling wáár onze grond en waarom eigenlijk? Dat is vaak een all inclusive inventarisatie. En daarna beantwoordt men pas als eigenaar de vraag: wat vinden wij daar eigenlijk van? Is dat erg? Kan het verkocht of verhuurd worden of moet de grond echt weer door onszelf in gebruik worden genomen?
Een verkoopkaart benadert de materie meer vanuit het vermogensperspectief van de eigenaar: welke percelen van onze (overheids)grond komen voor verkoop in aanmerking? Dan is het perspectief alleen gericht op verkoopinventarisatie. Dat kan veel duidelijkheid bieden aan belangstellenden die grond willen kopen. Het biedt minder zicht op illegaal grondgebruik.